Jezus zwraca swoim słuchaczom uwagę, że ludzie umieją określić i przewidzieć pogodę, patrząc na wygląd nieba i ziemi. Za to nie potrafili pojąć, kim jest Jezus. Dlaczego? Przecież widzieli Jezusa na własne oczy, doświadczali cudów.
Pan Bóg przez ponad 40 lat pozwalał mieszkańcom także tej parafii św. Maksymiliana doświadczać owoców współpracy z łaską jaką On daje ludziom otwartym na działanie z Nim.
Plany utworzenia osobnej parafii w Bielsku – Białej, Aleksandrowicach, pojawiły się już w 1869 roku. Jednak dopiero w 1974 r. podjęto ostateczną decyzje o budowie kościoła w Bielsku – Białej, Aleksandrowicach. Wielki wpływ na uzyskanie zgody na budowę nowego kościoła mieli sami mieszkańcy Aleksandrowic, a szczególnie kombatanci – żołnierze Armii Krajowej i grupa księży – byłych więźniów obozów koncentracyjnych z ks. bp Ignacym Jeżem na czele.
Na przełomie lat 70-tych, w Bielsku nastąpił gwałtowny rozwój przemysłu, szczególnie motoryzacyjnego. W tym czasie Aleksandrowice były miejscem budowy nowych osiedli, których liczba mieszkańców przekroczyła 30 tysięcy. W tej sytuacji, potrzeba nowej świątyni stała się koniecznością. To był ten moment w którym nastąpiła pełna mobilizacja, by zbudować w tym miejscu świątynie.
Projekt kościoła został przygotowany przez dra Stanisława Gawlasa – mieszkańca Aleksandrowic. Według zamysłu autora, obiekt miał przedstawiać Chrystusa – gospodarza ziemi beskidzkiej. Bryła kościoła, kojarzy się więc ze szczególnego rodzaju góralskim szałasem, w którym mieszka Bóg.
Pierwszym budowniczym kościoła był ks. Janusz Śleziona (zmarły w 1990 r.), który pozostawał w ścisłej współpracy z proboszczem parafii macierzystej św. Mikołaja, ks. Franciszkiem Żebrokiem. W 1976 roku, rozpoczęto budowę najpierw budynku katechetycznego, gdyż istniała pilna potrzeba zorganizowania miejsca dla prowadzenia zajęć katechetycznych – grupy blisko 4 tyś. dzieci. Wraz z tym budynkiem powstała kaplica. Pracą duszpasterską – przy zaangażowaniu parafian – kierował w tym czasie ks. Zenon Mierzwa. W l978 r. nastąpiło poświęcenie kamienia węgielnego nowego kościoła. Ta uroczystość zgromadziła wielu wiernych. Jesienią 1980 r. została erygowana parafia pod wezwaniem błogosławionego jeszcze wtedy Maksymiliana Kolbego, a w samym kościele rozpoczęto odprawianie nabożeństw i sprawowanie Mszy św. Nowy kościół został poświęcony przez ks. bp Herberta Bednorza 24. l0. l982 r.
Prace nad wystrojem kościoła zostały powierzone Czesławowi Hajopowi. Jego autorstwa jest mozaika nad głównym ołtarzem, wyobrażająca Ostatnią Wieczerzę. Do wykonania tego dzieła, wykorzystano elementy z wielu różnych gatunków drewna. W kościele umieszczono witraże. Mają one wyobrażać 4 największe żywioły: ogień, wodę, powietrze i ziemię. Artysta chcąc zobrazować liczne niebezpieczeństwa i trudności na jakie narażony jest Kościół, w tym przypadku posłużył się światem przyrody.
Spośród wielu inwestycji, które przeprowadzono od powstania parafii, chciałem wyróżnić budowę organów i związane z tym zaangażowanie parafian. Powstał Komitet Budowy Organów, który pomimo wymuszonej zmiany wykonawcy, wytrwale doprowadził do zakończenia ich budowy.
Ważną inwestycją wobec problemów związanych zwłaszcza z przeciekaniem dachu, była rewitalizacją budynku kościoła. Obecny ks. Proboszcz Prałat Stanisław Wawrzyńczyk podjął się tego trudnego zadania przy współpracy życzliwych parafian, którzy wspomagali go fachową doradą.
Ten budynek kościoła jest widzialnym znakiem zaangażowania w życie parafialne wiernych, którzy przez lata dbali o niego, jak o Dom spotkania z Chrystusem – gospodarzem także ziemi beskidzkiej. Jutro zostanie powiedziane więcej o wspólnotach działających w naszej parafii. Ja tylko wspomnę – z racji miejsca jakie zajmuje w budynku katechetycznym – o bibliotece parafialnej, posiadającej około 18. tyś. tomów książek.
Warto wspomnieć jeszcze, że w okresie powstawania naszej diecezji w budynku katechetycznym znalazł swą siedzibę Diecezjalny Instytut Teologiczny im. św. Jana Kantego, który przeniesiono później do budynku kurii. W zajęciach zorganizowanych na 5 kierunkach, uczestniczyło około 200 studentów, którym przewodniczy rektor, ks. prof. Tadeusz Borutka.
Dziękujemy Panu Bogu za miniony czas zaangażowania parafian w budowę kościoła, jego wystrój, remonty, działalność wspólnot i rozwój nauki.
Jezus poprzez dziś odczytany fragment Ewangelii pyta nas o rozróżnienie tego, co jest słuszne i sprawiedliwe od tego, co takim nie jest. Słusznym było przypomnieć o owocach współpracy z Bogiem przez te lata parafian, ku chwale Bożej. Amen.
