1. Liturgia słowa przypomina nam przyczynę, sposób i cel dzieła zbawienia. Św. Paweł w Liście do Efezjan podkreśla, że Bóg bogaty w miłosierdzie przywrócił do życia razem z Chrystusem nas umarłych na skutek występków.
Można to zrozumieć myśląc, że Bóg stworzył duszę każdego z nas osobiście i bezpośrednio. Bóg jest naszym Ojcem. On kocha każdego z nas jako swoje dziecko. Dlatego zaangażował się i czyni to dalej osobiście, abyśmy nie pozostali w śmierci grzechu, lecz mieli życie. Jego miłosierdzie jest przyczyną naszego zbawienia.
2. Ewangelia św. Jana nawiązuje do historii narodu wybranego wędrującego przez pustynie. Jadowite węże spustoszyły naród. Mojżesz kazał umieścić węża miedzianego na palu. Każdy ukąszony, gdy spojrzał na węża, pozostawał przy życiu.
To zapowiedź w jaki sposób zostaliśmy później zbawieni przez mękę i krzyż Pana Jezusa.
Ewangelia dodaje, że zbawiony będzie ten, kto w Niego wierzy.
Żydzi patrzący na węża na pustyni pozostawali przy życiu. Podobnie jak oni, także my, wpatrzeni z wiarą w Jezusa ukrzyżowanego, uczestniczymy w zbawieniu.
Co znaczy jednak dla nas patrzeć z wiarą na Jezusa ukrzyżowanego?
Znaczy to, że Jezus ukrzyżowany powinien stać się wzorem naszego życia.
3 Z wysokości krzyża Jezus mówi do nas, że jesteśmy powołani do miłości i że miłość to nie uczucie, lecz konkretne poświęcenie się dla naszych bliźnich, gotowość oddania życia dla nich.
Wreszcie św. Paweł przedstawia nam cel dzieła zbawienia. Jest nim nie tylko nasze ocalenie, lecz nasz udział w życiu Bożym. Bóg jest Miłością i miłość wyraża się w dobrych uczynkach. Jesteśmy stworzeni w Chrystusie dla dobrych czynów.
Warto żyć świadomie, bo każdy dzień może być naszym ostatnim dniem. Na drugą stronę życia możemy przynieść ze sobą nie dobra materialne, lecz tylko nasze dobre czyny.
Niech dzisiejszy dzień będzie przeżyty – czy to w rodzinie czy we wspólnocie – z tą świadomością, że żyjemy jedni dla drugich. Amen.
